İtiraf Manifestosu

Bazı sözlerim var sana söyleyemediğim. Karşı karşıya geldiğimiz anlarda dilimin damağımın kuruduğu, elimin ayağımın dolandığı, bakışlarımın donuklaştığı…
Kelimelerim var yarım yamalak, söylenmemiş, yetim kalan
Boynu bükük, kesik başlı…
“unutmak” çok geç kalınmış nafile bir söylem
Büyümüş, çoğalmış bir yalnızlığı yaşayana.
“Her şeye yeniden başlayalım” ise yalnızca bir sanrı.
Biliyorum ben bu sözleri, ağlamaları, hıçkırıkları
Tanığıyım bu çaresizliğin
Hepimiz yaşadık bir önceki yaşamımızda aynı şeyleri.
Ne kadar acıtıyor oysa hep yaşanmasına rağmen
En öldürücü darbeleri yedik, en derin yaralar açıldı belki de bedenimize
Hiçbiri söyleyemediğim kelimeler kadar sızlatmadı sevgilim.
Ve hiçbir ayazda üşümedim bu kadar
gözlerinde üşüdüğüm kadar
Çok zaman geçti herşeyin, senin, benim üzerimden
Hâlâ çıktığın her yolun bana varmasını isterim, biraz çocuksu, biraz tutkulu, özlemle biraz…
bedenimdeki kuraklık öpüşlerinle sulansın
Toprağımı ekip, biçen sen ol yine
Diyelim ki gecelerden bir gece,
Henüz daha kovulmamışken yüreğinden, bakışlarından, teninden
Uzansam yanıbaşına ilk gün ürkekliğimle
Veda etsem beklenilmiş günlere zafer kazanmış kral edasıyla
Tüketsek birbirimizi , hiç doymadan ve en aç halimizle dokunsak birbirimize.
“daha vakit var” demeyip, ertelemesek bedenlerimizi
dört mevsimi yaşayamamış acizlerden olmasak.
Yine gecelerden bir gece, henüz ay gökyüzünden çekilmemişken
Sen yine geçsen içimden, karışsak birbirimize

Bazı sözlerim var sana söyleyemediğim. Karşı karşıya geldiğimiz anlarda dilimin damağımın kuruduğu, elimin ayağımın dolandığı, bakışlarımın donuklaştığı…
Kelimelerim var yarım yamalak, söylenmemiş, yetim kalan
Boynu bükük, kesik başlı, hâlâ kanayan…
“unutmak” çok geç kalınmış nafile bir söylem
Büyümüş, çoğalmış bir yalnızlığı yaşayana.
“Her şeye yeniden başlayalım” ise yalnızca bir sanrı.
“Zamanla alışırsın ” sırt sıvazlamaları ise hakikat
Yanıtı bir dirim süren bir sual bırakıyorum tüm yaşanmışlıklara aykırı. Islanabileceğin birkaç yağmurlu sözcük.
-Masallar uyutmak için söylenen kandırmacalardır, çok iyi uyuttun sevgilim.
“Bir yola çıkarken neleri almadık yanımıza” diye düşünürken sen kalbini almamıştın sevgilim.
Ve bütün aşklar aynı nedenle biterdi aslında
Bu da benim sana itiraf manifestom;
Gecenin bir yarısı telaşla uyanıp yanımı yokladığımsın. -
………
Meral Güler

Ayrılıkların Tren Garı - 2006

2006 yılında lise 3 de yazdığım bir yazı. Yarışma için "Tren" konulu bir komposizyon yazmamız istenmişti. Ben de bunu yazmıştım. 4 tane edebiyat hocam vardı. Biri dışında hepsi beğenmişti. O hocam sağolsun bana; "Tren deyince, ne bileyim demiryollarını falan yazsaydın." demişti. Çok gülmüştüm, tabi hocalarımda. Saygı,sevgi ve gülerek anıyorum hocamı. He son olarak yazıyı yarışmaya yollamadım. Ben de kaldı, iyiki de ben de kalmış. Değişiklik yapmadım, nasıl yazdıysam öyle kaldı. Hatalarım affola...

Ayrılıkların Tren Garı

Yakınlarda bir yerde… Bir tren geçiyor iklimine şahit ettiği yerden, tozuna toprağına bulanmış sevdaları tüttürüyor o küçücük bacasından. Bekliyorum gelir diye ayrılıkların tren garında. Bir uğultudur gidiyor sensizliğin ardından kalan boş bakışlar.

Yakınlarda bir yerde… Bir tren geçiyor gecenin karanlığının tam ortasından. Geceyi zincire vurarak gelir en kuytu yerden. Kavuşamayanların figanını, teğet geçen sevdaların hüznünü ve ertelenmiş bu günleri içli bir türkü gibi yanık yanık seslendirerek geçiyor bozkırın tam ortasından. Belki bir bakış, belki bir ahh çekerek bakıyoruz ardından. Belki de son bir elveda… Uzaklara sesleniyordu vagonun çığlığı. Uzaklarda bir yerlerde, açık denizlerde başka bir yaşamın olduğunu bilerek yaşadık, duyduk ama göze alamadık uzakları… O yüzden hep başkaları trenin yolcuları oldu, bize arkasından bakmak…

Denizlerin hırçınlığını yüklenmiş bir tren geçer kıyı şeridi olan köylerden. Kalbinin güvertesine buyur edemeyen kaptanların soğukluğunu taşır. Burun deliklerinde yosun kokusu, avuçlarında bir yumrukluk özgürlük. Karşı çıkıyor deryalara ve bir nara basıyor gökyüzüne.

Yıkık-dökük, viran şehirlerin sessizliği oldu trenin gezişleri.. Bir boşluktur ilerledi zamanın evrelerinde. Trenin dönüşünü bekleyenlerin adresi oldu sonsuzluk. Duygularını bir Anadolu treninin arkasına bağlayanların ağıtıdır bu; Anadolu’nun her mezrasına uğramış bir türküdür. Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda bir ses duyduk hayaller şehrinden yüreğimize fısıldanan. Ben o sözlere kandım. Susturulması gereken bir yürek büyüttüm. Senin hayalinle avunurken öyle bir tren geçti ki yüreğimin tam ortasından, hep aynı izleri bırakarak raylara sürtündü. O kadar ağırdı ki trenin yükü raylardan her geçişi yüreğimi kanattı. Kan kusturdu…

Yakınlarda bir yerde… Bir tren geçiyor ismi “SEN” olan. Bir türlü yolcusu olamadığım fakat rüyalarımda yolcusu olduğum ben. Geç kalınmışlığın acısıyla irkildim hep rüyalarımdan. Gözlerimde uykunun vermiş olduğu tesir, yüreğimde ise bir tren, ismi “SEN” olan. Nereden geçtiğini bilmediğim bir tren geçiyor. Bir tarafta ben, karşı tarafta sen, ortada bir tren. Bir film karesinden şeritler gibi geçiyor gözlerimde hayalin. Gökyüzü ağlıyor, ağaçlar ağlıyor… Bir tren geçiyor bizi böyle gördükçe kendini raydan raya vuran. Yorgun bedenini rayların üzerine bırakmış bir tren geçiyor dumanını arkasında bırakarak. Uzaklara yol alıyor hasret yüklü tren. Yakınları uzak ettik. Bu yüzden uzaklar yasak bize. Ve bir tren geçiyor tıpkı senin gözlerin gibi dalıp giden. Belki bu yüzden gözlerine her bakışım kayboluşlarımın adresi oldu. Belki de bu yüzden bu aşkın kahramanı sen, isimsiz neferi ise ben oldum.

Kazmış olduğun aşk siperlerinde yolumu kaybettim. Düşman siperlerde mi yer alacaktık haa… Hani her öykümün başlangıcı “SEN” olacaktın. Hani her üçyüzaltmışbeş güne seninle başlayacaktım. Hani her güzel şeyin adı “SEN” olacaktın. Hani mutluluk hep benimdi. İçine düştüğüm siper mezarım oldu. Üstüme toprak atma, Üstüme ayrılık atma. Üstümü AŞK at. Üstüme seninle vaat edilmiş o nice üçyüzaltmışbeş günlerin hikâyesini at. Söylenmemiş sözler gibi canımı acıtıyor zaman. Acımı kamçılıyor ayrılığın. Bekliyorum ayrılıkların tren garında. Gel de ertelenmiş bugünlerin acısını göçmen rüzgârların göğsüne atalım.

Uzaklarda bir yerde bir tren geçiyor. Senin gözlerinin önünden benimse taa yüreğimden. Saat 14.10. Gar yine bomboş, yine sensiz. Anladım, gelmeyeceksin. Hoşçakal ayrılıkların tren garı, hüznün keder yüklü: Hoşçakal…
Uzaklarda bir yerde: SEN
Yakınlarda bir yerde: SENSİZLİĞİN ACISI

Meral Güler

Sevgilim, Keşke Sen de Ölebilseydin!!!

“Sevgilim, Keşke Sen de Ölebilseydin!!!”
I.yaşam

“geçkaldım” isimli genç kızın çığlıkları, bir daktilo, tavana asılmış ve aşağıya sarkan kitaplar, masanın üzerinde yarım bırakılmış bir fincanın içinde soğuyan kahve ve duvara asılmış kocaman bir dali resminin olduğu oda da duyulmuştu. Apartman sakinleri çığlıkların geldiği odaya girdiklerinde kitapların arasından aşağıya sarkan gencin cansız vücudunu buldular. Diz kapaklarının üzerine doğrulmuş, acısını söndürebilme uğruna sallanan sevdiğinin morarmış ayaklarını öpen kıza, nasıl bakacağını şaşıran gözlerin sahipleri vardı.

Vaziyetin trajedisini unutup isnat yapmaya başlayan komşular- ki onlar ölen gencin komşuları değildiler… ki onlar ölen genci pek de sevmezlerdi ... ki onlar bazı gecelerde iki gencin neler yaptıklarını kınayarak mahallede iğrenç laklaklarına konu etmiş acizlerdi- olağan, beklenen ve en çokta umursamaz bir tavırla: “Yazık… Kız ortada kaldı” lakırdılarıyla odadan ayrıldılar.

Birlikte olduğu kıza intiharını haklı kılan bir mektup bırakmıştı biraz müsvette, biraz haklı, biraz erdemli, biraz…

Dörde katlanmış biraz cesur kâğıdı okumaya başladı;
"Hoşçakal Sevgilim, hoşçakal…
Belki de bu bir veda değildir.
Sakın üzülme, sakın ağlama.
"Şu yaşamda yeni bir şey değil ki ölüm,
Ama pek öyle sayılmaz yaşam da."
Biliyorsun, ecelini bekleyecek kadar sabırlı bir insan değildim. Sana hep kendimi öldüreceğimi söyler dururdum ya.
Keşke sen de ölebilseydin.
Son kez yazıyorum. Fark ettiysen daktilo ile değil, kendi el yazımı kullandım, senin için sevgilim.
Sakın kendini suçlama
Celan gibi kendimi bir ırmağa atabilirdim ya da
Jozsef gibi bir trenin altına atabilirdim
Ben Yesenin gibi ölmeden önce bileklerimi keserek yazdığım mektubu okumanı istedim. Sonra da
Tavanda asılı olan bedenimi öpmeni.
Sevgilim, keşke sen de ölebilseydin.
Hani bana diyordun ya hep senin miyim, evet sevgilim
Hem de tüm iliklerine kadar benimsin.
Yine benimsin.
Keşke sen de ölebilseydin
Rüzgârlı, mor bir akşamda.
Biliyorum sevgilim,
Şimdi beni hiçbir mezar kabul etmeyecek, kimse üzerime toprak atmayı istemeyecek, tamuya gidecek diyecekler
Hiçbiri umurumda değil
Beni kalbine göm sevgilim, kalbine göm
Dua yerine şiirler oku bana
Sevgilim,
Sevgilim, keşke sen de ölebilseydin!!!"

Daha az ağlamaya başlayan kız, derin bir nefes alarak ayağa kalktı, son ses açtı Chopin’den Nocturne in G minor sanki duyacakmış gibi sallanan, dua etmeye başladı;

"çelişkili kuvvete dönen yapışkan bir ölü varkorkulan otobanın ortasında viraj yaratan.bir dedektif hissiyle yaklaşırken dünyaya aytoprak tutarken elini cetvelle çizilmiş suyungözlerini düşürmüş bir genç kız gibi mağrurve diken diken; arabanın bagajında bir ölü vardireksiyondaki cesetle hayatı tartışan."

Meral Güler